A ANFETAMINA(éxtasis)

Nomeclatura IUPAC 1-feniproplan-2-amina

Numero CAS 300-62-9

codigo ATC N06B A01

Formula quimica C9H13N

Peso molecular 135.2084

Biodisponibilidad 4L/Kg;baixa unión a proteínas plásmaticas(20%)

Metabolismo aclaramento hepático e renal

Eliminación parte insignificante alterada

A anfetamina ou d, l-anfetamina é un axente adrenérgico sintético, potente estimulante do sistema nervioso central. A dexanfetamina (dextro-anfetamina), xorde da separación do composto racémico (d, l-anfetamina) nas súas dúas configuracións ópticas posibles, e a extracción daquela que corresponda isómero óptico dextrógiro.

A expresión anfetaminas (forma plural da anterior) ten polo menos dúas acepcións posibles. A máis restrinxida, úsase para referir a tríada formada polas sustancias: anfetamina, dexanfetamina e metanfetamina. En tanto que a máis xeral alude tamén aos estimulantes de tipo anfetamínico (ATS: acrónimo inglés de Amphetamine-Type Stimulants). Os ATS son a familia farmacológica integrada por compostos con estrutura química análoga ou derivada da molécula de anfetamina, con propiedades clínicas similares, e con grao de actividade farmacológica (potencia) comparable. Esta acepción é máis frecuente, e é a que utilizaremos neste artigo (salvo indicación en contrario). Habilita para incluír tamén no grupo das sustancias anfetamínicas a estimulantes como o metilfenidato (análogo estrutural) e o dexmetilfenidato; e a derivados químicos con propiedades entactógenas, como o MDMA; e anorexígenas, como o fenproporex, o dietilpropión (anfepramona), a fentermina, a benzfetamina, a fendimetrazina, sendo estas últimas as de menor potencia relativa.

composición:

As amfetaminas son un grupo de compostos orgánicos do nitróxeno que poden considerarse derivados do amoníaco.





Formas de adulteración:

Adquiridas en establecementos farmacéuticos atópanse puras. No mercado negro poden estar adulteradas con efedrina, cafeína ou fenilpropanolamina, acompañadas de talco, gis, etc. A súa aplicación intravenosa é case un suicidio tendo isto en conta.


Tipos:

Distínguense tres tipos:
a) Anfetaminas propiamente ditas: dexanfetaminas e metanfetamina (máis potente).
b) Anorexígenos de estrutura anfetamínica como a fenmetrazina
c) Psicoestimulantes de estrutura máis complexa: metilfenidato, etc

Historia

A anfetamina é un derivado químico da efedrina, sintetizado por primeira vez en 1887 polo químico alemán L. Edeleano, quen chamou ao composto fenilisopropilamina. As investigacións preliminares enfocáronse nos efectos periféricos e atoparon que era unha amina simpaticomimética con propiedades broncodilatadoras. As accións sobre o sistema nervioso central non foron reportadas ata 1933. En 1919, sintetizouse en Xapón a metanfetamina; e en 1944, nos laboratorios da corporación suízo-alemá Ciba-Geigy (precursora de Novartis), o metilfenidato.


O uso médico experimental das anfetaminas comezou nos anos 1920. A droga sería utilizada desde entón polos militares de varias nacións, especialmente da forza aérea, para combater fatígaa e incrementar a alerta entre as milicias. En 1927, a habilidade da anfetamina para elevar a presión sanguínea, contraer os vasos sanguíneos, e dilatar os pequenos sacos bronquiales, deu lugar á súa comercialización, presentándose o inhalador Benzedrina. Pouco tempo despois, apareceu a dexanfetamina (Dexedrina). En 1938, lanzouse ao mercado a metanfetamina (Methedrina) e, en 1954, o metilfenidato (Ritalin). Un reporte farmacéutico de 1946, listaba 39 desordes para os cales a anfetamina era o tratamento recomendado (Tyler, 1995). As anfetaminas serían usadas para fins tan variados como a narcolepsia, a obesidade, a depresión [1], o ADHD en nenos e adultos [2], o tratamento de sobredose por sedantes, e ata a rehabilitación do alcoholismo e hábito doutras drogas.

A anfetamina foi utilizada como axente para mellorar o rendemento, tanto físico (inaugurando o dóping deportivo), como intelectual (dóping cognitivo). A dispensación indiscriminada do produto, unida ao descoñecemento público respecto dos seus perigos potenciais e á ausencia dun sistema idóneo de farmacovigilancia, desencadeou fenómenos de abuso e adicción. En 1971, a anfetamina foi sometida a control internacional no marco da Convención Internacional de Psicotrópicos.

Actualmente é unha sustancia controlada suxeita a fiscalización, pero accesible na maioría dos países. A cota agregada de produción de anfetamina nos EE.UU. aumentou vigorosamente na década anterior, pasando de menos de media tonelada en 1990 a máis de 9 toneladas no ano 2000.

Perfil farmacológico

Química:

A molécula da anfetamina está emparentada estruturalmente co alcaloide vexetal efedrina. Foi precisamente a efedrina, o substrato usado inicialmente como reactivo para a obtención do novo composto. Como a efedrina, a anfetamina é tamén un axente con propiedades para mimetizar a acción da hormona adrenalina e activar o sistema nervioso simpático, é dicir, trátase dunha amina simpaticomimética. Con todo, a segunda molécula logra atravesar moito máis eficazmente a barreira hematoencefálica, o que explica a súa capacidade distintiva de estimular o sistema nervioso central. Isto último habilita a súa clasificación como amina simpaticomimética de acción central.

O entusiasmo derivado do achado deste composto, deu lugar á súa manipulación química, habéndose síntetizado gran cantidade de variantes da molécula. Estas iniciativas foron acollidas de modo indiscriminado pola industria farmacéutica, que puxo en circulación algúns axentes con maior potencial tóxico, sen habelos avaliado de xeito idóneo previamente. Algúns destes axentes derivados da anfetamina son a fenmetrazina, a metanfetamina e a parametoxianfetamina (PMA). Un exemplo destas políticas é o caso do Dexamyl, composto que se comercializou extensivamente nos anos 1950 para tratar a depresión e os chamados trastornos funcionais. Tratábase dunha fórmula mixta a base do estimulante dextro-anfetamina e do depresor babitúrico amibarbital. Cabe sinalar que ata os anos 1960, os sistemas de regulación de produción, distribución e dispensación de medicamentos estaban en fase embrionaria, e a falta de controis habilitou a rápida proliferación das novas sustancias, o que en moitos casos suscitou desconfianza no cidadán común achega este tipo de fármacos.

A anfetamina é unha fenetilamina. Trátase dunha molécula quiral, cuxa configuración óptica pode presentarse en forma de enantiómeros activos dextrógiros e levógiros. A anfetamina ou anfetamina racémica (d, l-anfetamina) é unha mestura equimolar de ambos os isómeros ópticos. A dexanfetamina (dextro-anfetamina) e a levo-anfetamina, xorden da separación do composto nas súas dúas configuracións ópticas posibles. A levo-anfetamina ten débil inxerencia nos efectos clínicos da anfetamina. A dexanfetamina (isómero óptico dextrógiro da molécula) é responsable case plenamente da actividade farmacológica do composto.

Na actualidade, a presentación máis popular consiste nun preparado a base de sales mixtos de anfetamina e dextroanfetamina, coñecido pola marca Adderall, pero comercializado tamén como xenérico. O propósito desa fórmula é aproveitar as diferenzas farmacocinéticas entre os distintos compoñentes, de maneira que se promova un efecto clínico máis estable e duradeiro. O Adderall está composto nun 75 % por anfetamina racémica, e nun 25 % por dexanfetamina. Ambas baixo a forma de distintos sales (sacarato, sulfato, clorhidrato).

Farmacocinética:
A anfetamina adminístrase por vía oral e ten unha boa absorción, de modo que o inicio da acción terapéutica maniféstase ao cabo duns 30 a 60 minutos. A semivida de eliminación é dunhas 10 horas. Os efectos clínicos prolónganse por 6 a 8 horas. Estes valores fan referencia á administración por vía oral, que é a máis indicada xa que raramente asóciase con patróns de abuso.

Mecanismo de acción:
A anfetamina é un agonista directo dos receptores presinápticos para noradrenalina (NA) e dopamina (DÁ) a nivel do sistema nervioso central. A anfetamina únese a estes receptores e os activa, inducindo a liberación dos neurotransmisores de reserva aloxados nas vescículas das terminais nerviosas, convertendo os respectivos transportadores moleculares en canles abertas. Tamén ten unha acción agonista serotoninérgica, aínda que relativamente máis débil.

Como o metilfenidato (Ritalina), a anfetamina tamén impide que os transportadores de monoaminas removan dáa e NA do espazo sináptico (inhibición da recaptación), o que conduce a un incremento nos niveis extracelulares de DÁ e NA. O nivel de potencia da anfetamina para bloquear estas moléculas transportadoras é menor ao do metilfenidato.

Estes efectos combinados rapidamente aumentan as concentracións dos respectivos neurotransmisores no espazo sináptico, promovendo a transmisión do impulso nervioso nas redes neuronais dopaminérgicas e noradrenérgicas.

Controis para evitar a síntese:
A anfetamina é a droga sintética cuxo control para evitar a súa elaboración é máis difícil, ao ser unha molécula sinxela, os precursores, (é dicir sustancias químicas das que se partirá para sintetizala) son moi comúns e non se poden controlar, ou prohibir ademais de ser unha síntese simple. Por ese motivo hai persoas que cren que por haberse comprado o Quimicefa son premios Nóbel en química e anímanse a facelas co consecuente perigo engadido para a saúde dos consumidores.

Acción terapéutica:
A anfetamina estimula o sistema nervioso central mellorando o estado de vixilia e aumentando os niveis de alerta e a capacidade de concentración. Favorece as funcións cognitivas superiores, como a atención e a memoria (en particular, a memoria de traballo) e mostra os seus efectos sobre as funcións executivas. Produce efectos reforzadores, asociando determinadas condutas con emocións pracenteiras. A nivel conductual, reforza os sistemas implicados na regulación das respostas a emocións específicas; reduce os niveis de impulsividad (autocontrol); no caso particular da obesidade, utilizoulla debido á súa acción sobre os centros hipotalámicos que regulan o apetito. Para rematar, é un axente activante do sistema nervioso simpático, con efectos adrenérgicos periféricos, que se traducen nun aumento no nivel de actividade motriz, na resistencia a fatígaa, na actividade cardio-respiratoria, e en particular, nos procesos metabólicos termogénicos do organismo, dando lugar a unha maior queima de graxas.

Los rayos X

Los rayos X son una radiación electromagnética (ondas producidas por la oscilación o la aceleración de una carga eléctrica) penetrante, con una longitud de onda menor que la luz visible, producida bombardeando un blanco con electrones de alta velocidad. Los rayos X fueron descubiertos accidentalmente en 1895 por el físico alemán Wilhelm Conrad Roentgen mientras estudiaba los rayos catódicos en un tubo de descarga gaseosa de alto voltaje, a pesar de que el tubo estaba dentro de una caja de cartón negro, Roentgen vio que una pantalla de platino cianuro de bario, emitía luz fluorescente siempre que funcionaba el tubo y tras realizar experimentos adicionales, determinó que la fluorescencia se debía a una radiación invisible más penetrante que la radiación ultravioleta. Roentgen llamó a los rayos invisibles “rayos X” por su naturaleza desconocida. Posteriormente, los rayos X fueron también denominados rayos Roentgen en su honor.

- Propiedades de los rayos X

- Fluorescencia.

Los rayos X también producen fluorescencia en algunos materiales, como el platino cianuro de bario o el sulfuro de cinc. Si se sustituye la película fotográfica por uno de estos materiales fluorescentes, puede observarse directamente la estructura interna de objetos opacos. Esta técnica se conoce como fluoroscopia.

Sala de fluorescencia de rayos x: -Ionizacion.

Otra característica importante de los rayos X es su poder de ionización, que depende de su longitud de onda. La capacidad de ionización de los rayos X monocromáticos es proporcional a su energía. Esta propiedad proporciona un método para medir la energía de los rayos X. Cuando se hacen pasar rayos X por una cámara de ionización se produce una corriente eléctrica proporcional a la energía del haz incidente. Además de la cámara de ionización, otros aparatos más sensibles como el contador Geiger o el contador de centelleo también miden la energía de los rayos X a partir de la ionización que provocan. Por otra parte, la capacidad ionizante de los rayos X hace que su trayectoria pueda visualizarse en una cámara de niebla o de burbujas.

-Difracción de los rayos X

Los rayos X pueden difractarse al atravesar un cristal, o ser dispersados por él, ya que el cristal está formado por redes de átomos regulares que actúan como redes de difracción
(Dispositivo óptico empleado para separar las distintas longitudes de onda que contiene un haz de luz.) muy finas. Los diagramas de interferencia resultantes pueden fotografiarse y analizarse para determinar la longitud de onda de los rayos X incidentes o la distancia entre los átomos del cristal, según cuál de ambos datos se desconozca. Los rayos X también pueden difractarse mediante redes de difracción rayadas si su espaciado es aproximadamente igual a la longitud de onda de los rayos X.

- Aplicaciones de los rayos X

Los rayos X se usan en la industria, la medicina y la investigación científica.

- Medicina

En la medicina los usan como método para diagnosticar algunas enfermedades como el cáncer. Un aparato de rayos X de invención reciente, y que se emplea sin compuestos de contraste y proporciona visiones claras de cualquier parte del cuerpo, incluidos los tejidos blandos. Se conoce como escáner (scanner) o aparato de tomografía axial computerizada; gira 180° en torno al cuerpo emitiendo un haz de rayos X del grosor de un lápiz en 160 puntos diferentes. Unos cristales situados en los puntos opuestos reciben y registran la absorción de los distintos espesores de tejido y huesos, estos datos se envían a un ordenador que convierte la información en una imagen sobre una pantalla.

-Industria

Son muy útiles para examinar objetos como piezas metálicas, sin destruirlos. Las imágenes de rayos X en placas fotográficas muestran la existencia de fallos, pero este sistema necesita un equipo de rayos X de alta potencia y es voluminoso y caro, por ello, en algunos casos se emplean radioisótopos que emiten rayos gamma de alta penetración en vez de equipos de rayos X.

-Investigación científica.

El estudio de los rayos X ha desempeñado un papel primordial en la física teórica, sobre todo en el desarrollo de la mecánica cuántica. Como herramienta de investigación, los rayos X han permitido confirmar experimentalmente las teorías cristalográficas, utilizando métodos de difracción de rayos X podemos identificar las sustancias cristalinas y determinar su estructura. Los métodos de difracción de rayos X también pueden aplicarse a sustancias pulverizadas, que presentan alguna regularidad en su estructura molecular, también es posible identificar sustancias químicas y determinar el tamaño de partículas ultramicroscópicas. Los elementos químicos y sus isótopos pueden identificarse mediante espectroscopia de rayos X, que determina las longitudes de onda de sus espectros de líneas característicos.

CAMBIO FÍSICO E CAMBIO QUÍMICO DUN OBXETO O MATERIAL

Todos os materiais que vemos e temos ó noso aredor constantemente sofren cambios. Por exemplo: o ferro se oxida, o papel dos xornais vellos ponse amarelo, os zapatos gástanse... Algúns destes cambios son producidos polo home, como cando se disolve azucre no café, cando rompe un vaso, ó recortar un papel... Os cambios que ocorren nos materiais poden dividirse en dous grandes grupos: cambios físicos e cambios químicos.

Falamos de cambio físico sempre que non cambia a natureza das sustancias e falamos dun cambio químico cando cambia. Por exemplo se teño unha folla de papel e a solto cáese por acción da gravidade, segue sendo unha folla de papel, non cambiou a súa natureza. Se a achego a un misto acendido o papel arde e convértese en cinzas, fume e enerxía, sería un cambio químico. Se teño unha barra de ferro e dóbroa para facer unha varanda seguirá sendo ferro, pero se se une ó osíxeno da atmosfera fórmase un po marrón que xa non é ferro, é óxido de ferro, trátase dun cambio químico.

Cambios físicos
Cando os materiais cambian de forma, recórtanse, estíranse, ráianse... ocorre un cambio físico. A auga cando cambia de estado, é dicir, ó conxelarse transfórmase en xeo, pero segue sendo auga.

O cobre ó quentarse vólvese líquido pero segue sendo cobre. En xeral, as disolucións e mesturas son cambios físicos. Cando facemos unha ensalada, facemos unha mestura, combínanse varios vexetais, pero cada un deles conserva as súas características.

Ó disolver unha sustancia noutra, ocorre un cambio físico, xa que as sustancias non se transforman noutras distintas. Por exemplo, cando facemos unha sopa, parece que o sal desaparece, pero segue estando ahí, porque ó probar o caldo sentímola. Se queremos recuperala, férvese a sopa ata que evaporase todo o líquido e vémola no fondo da pota. Cando se lle bota azucre ó café, deixa de verse, pero o café sabe doce, o azucre segue alí pero disolto en partículas tan pequenas que non se poden ver.

Finalmente pódese concluír que ó disolver unha sustancia noutra, ocorre un cambio físico, xa que as sustancias non se transforman noutras, porque conservan as súas características.

Cambios químicos

Cando se encende unha vela, cando se queima o papel, cando unha estatua de bronce ponse verde, cando a masa transfórmase en pan... ocorren cambios químicos. En todos os casos nomeados anteriormente, empézase cunhas sustancias e estas transfórmanse noutras sustancias diferentes.

Determinar a simple vista se ocorreu en verdade un cambio químico non sempre é fácil. A forma máis segura é analizar as sustancias no laboratorio para ver se son as mesmas coas que empezamos ou se se trata doutras.

As condicións ambientais poden acelerar ou desacelerar un cambio químico. Algúns son moi rápidos como o que ocorre ó botar unha tableta efervescente en auga ou cando estalla unha cotufa. Outros son máis lentos, como a decoloración da roupa ou a maduración da froita. E outros son sumamente lentos, como a descomposición do mármore dunha estatua ou a oxidación do ferro dun automóbil.

Existen certas características que a simple vista nos indican se se produciu ou non un cambio químico como:

- Os cambios de cheiro é sinal de que algún material novo acaba de aparecer, como resultado da transformación química dos materiais que se tiñan ó principio.

- Os cambios de cor indican que se formaron sustancias novas, de cor distinta a das iniciais.

LEI DE LAVOISIER OU DE CONSERVACIÓN DA MASA

Probablemente, a aportación máis importante que fixo Antonie Laurent Lavoisier (1743-1794) á Química foi a implantación da medida precisa a todos os procesos nos que a materia sofre transformacións e o enunciado da famosa lei de conservación da masa.

En 1770 Lavoisier realizou o experimento do arrequecemento da auga utilizando un aparello que condensaba o vapor e devolvíao ó recipiente sen perder un só gramo de auga. Pesó a auga e o recipiente antes e logo de realizar o experimento. Demostrou que o peso do matráz do condensador e da auga seguía sendo o mesmo antes e logo dunha prolongada ebulición. Sen embargo, un sedimento terroso seguía aparecendo. Extraeu e pesou o depósito formado, así como o matráz e comprobou que a suma de ambos era igual ó peso do matraz antes de iniciar a experiencia. É dicir, o poso terroso proviña dunha descomposición do vidro provocada pola calor.

Posteriormente, ocupouse das reaccións químicas e comprobou que a masa (cantidade de materia) é algo permanente e indestructible, algo que se conserva a pesar de todos os cambios. Newton defendeu antes na física a idea dunha masa que permanecía constante a través de todos os movementos e Lavoisier aplicouna ó mundo da química.

En 1774 Lavoisier enunciou a súa lei de conservación da masa, de forma que: en toda transformación química, a masa total dos reactivos que reaccionan é igual á masa total dos produtos da reacción.

Así, segundo Lavoisier, na reacción do cobre co xofre para orixinar sulfuro cúprico, mediante:

Cu + S = CuS

Resulta que 4,00 g de Cu reaccionan con 2,02 g de S e producen 6,02 g de CuS.

É dicir, que nunha reacción química, a materia nin se crea nin se destrúe, só se reorganiza.

O ALCOL

1 INTRODUCIÓN

Alcol, termo aplicado aos membros dun grupo de compostos químicos do carbono que conteñen o grupo OH. Devandita denominación utilízase comunmente para designar un composto específico: o alcol etílico ou etanol. Provén da palabra árabe ao-kuhl, ou kohl, un po fino de antimonio que se utiliza para a maquillaxe de ollos. Nun principio, o termo alcol empregábase para referirse a calquera tipo de po fino, aínda que máis tarde os alquimistas da Europa medieval utilizárono para as esencias obtidas por destilación, establecendo así a súa acepción actual.
Os alcois teñen un, dous ou tres grupos hidróxido (-OH) enlazados ás súas moléculas, polo que se clasifican en monohidroxílicos, dihidroxílicos e trihidroxílicos respectivamente. O metanol e o etanol son alcois monohidroxílicos. Os alcois tamén se poden clasificar en primarios, secundarios e terciarios, dependendo de que teñan un, dous ou tres átomos de carbono enlazados co átomo de carbono ao que se atopa unido o grupo hidróxido. Os alcois caracterízanse pola gran variedade de reaccións nas que interveñen; unha das máis importantes é a reacción cos ácidos, na que se forman sustancias chamadas ésteres, semellantes aos sales inorgánicas. Os alcois son subproductos normais da dixestión e dos procesos químicos no interior das células, e atópanse nos tecidos e fluídos de animais e plantas.

2 METANOL

O alcol de madeira, alcol metílico ou metanol, de fórmula CH3OH, é o máis simple dos alcois. Antes preparábase por destilación destructiva da madeira, pero hoxe en día case todo o metanol producido é de orixe sintética, elaborado a partir de hidróxeno e monóxido de carbono. O metanol utilízase para desnaturalizar alcol etílico, como anticonxelante, disolvente para gomas e lacas, así como na síntese de compostos orgánicos como o metanal (formaldehido). Ao ser inxerido en forma líquida ou inhalado en vapor, o metanol pode resultar perigoso. Ten un punto de fusión de -97,8 °C e un punto de ebulición de 64,7 °C. A súa densidade relativa é de 0,7915 a 20 °C.

3 O ALCOL ETILICO

O alcol etílico de fórmula C2H5OH é un líquido incoloro e volátil que está presente en diversas bebidas fermentadas, en concentracións que van desde o 5 ata o 20%, como é o caso da cervexa e os viños.Algúns destes fermentos destílanse por medio dun alambique para aumentar a súa concentración etílica ata un 40%; así é como se producen o tequila, o whisky, o vodka, o ron, a xenebra, o anís, etc.

Normalmente o etanol concéntrase por destilación de disolucións diluídas. O de uso comercial contén un 95% en volume de etanol e un 5% de auga. Certos axentes deshidratantes extraen a auga residual e producen etanol absoluto. O etanol ten un punto de fusión de -114,1 °C, un punto de ebulición de 78,5 °C e unha densidade relativa de 0,789 a 20 °C. Desde a antigüidade, o etanol obtívose por fermentación de azucres. Todas as bebidas con etanol e case a metade do etanol industrial aínda se fabrican mediante este proceso. O almidón da pataca (papa), do millo e doutros cereais constitúe unha excelente materia prima. A encima do fermento, a cimasa, transforma o azucre simple en dióxido de carbono. A reacción da fermentación, representada pola ecuación C6H12O6 ? 2C2 H5OH 2CO2 é realmente complexa, xa que os cultivos impuros de fermentos producen unha ampla gama doutras sustancias, como o aceite de fusel, a glicerina e diversos ácidos orgánicos. O líquido fermentado, que contén dun 7 a un 12% de etanol, concéntrase ata chegar a un 95% mediante unha serie de destilacións. Na elaboración de certas bebidas como o whisky e o brandy, algunhas dos seus impurezas son as encargadas de darlle o seu característico sabor final. A maioría do etanol non destinado ao consumo humano prepárase sinteticamente, tanto a partir do etanal (acetaldehído) procedente do etino (acetileno), como do eteno do petróleo. Tamén se elabora en pequenas cantidades a partir da polpa de madeira. A oxidación do etanol produce etanal que á súa vez se oxida a ácido etanoico. Ao deshidratarse, o etanol forma dietiléter. O butadieno, utilizado na fabricación de caucho sintético, e o cloroetano, un anestésico local, son outros dos numerosos produtos químicos que se obteñen do etanol. Este alcol é miscible (mezclable) con auga e coa maior parte dos disolventes orgánicos. É un disolvente eficaz dun gran número de sustancias, e utilízase na elaboración de perfumes, lacas, celuloides e explosivos. As disolucións alcohólicas de sustancias non volátiles denomínanse tinturas. Se a disolución é volátil recibe o nome de espírito.

- Formas de adulteración.

O contido de alcol etílico nunha bebida que non se someteu a controis de calidade e sanidade, pode estar diluído ou rebaixado con metanol, un alcol derivado da madeira que ao metabolizarse ocasiona cegueira permanente.

- Os efectos do alcol.

A curto prazo, o alcol pode producir perda de memoria, resaca e desmaio. A longo prazo produce problemas no estómago, cancro, dano cerebral, cirroses hepática, problemas cardíacos e perda grave de memoria. As persoas que beben en exceso teñen tamén máis probabilidades de ter accidentes de tráfico e un maior risco de suicidio. Aínda que o alcoholismo é maior entre os homes, o efecto do alcol nas mulleres é máis grave. A nivel psicolóxico, o alcol pode agravar problemas existentes, como depresión, ou crear novos problemas como ansiedade, depresión ou problemas de memoria. Polo xeral, os alcohólicos tenden a negar que teñan algún problema co alcol.

4 O ALCOL E A DIABETES

O consumo do alcol pode baixar os niveis de azucre no sangue ata o punto que causa síntomas de hipoglucemia (azucre baixo no sangue). Unha persoa con diabetes debe manter un rexistro coidadoso dos seus niveis de azucre no sangue ao beber alcol, porque certos medicamentos, incluíndo a insulina, tamén baixan o nivel da glicosa. Se os niveis son moi baixos, ou se o estómago está baleiro, o consumo do alcol debe evitarse. Os síntomas da embriaguez e os da hipoglucemia son similares. Os síntomas poden incluír fatígaa, desorientación e o mareo. Para asegurar o coidado médico apropiado para a hipoglucemia, unha persoa con diabetes debe cargar un cartón ou usar unha pulseira ou unha cadea indicando que ten diabetes. Algunhas veces o alcol pode causar que os niveis do azucre no sangue aumenten, debido aos carbohidratos en certas bebidas. O consumo do alcol coas comidas, ou antes delas, pode causar que os niveis de azucre aumenten, o cal pode ser perigoso para o individuo.

5 ALCOIS SUPERIORES

Os alcois superiores, de maior masa molecular que o etanol, teñen diversas aplicacións tanto específicas como xerais: o propanol úsase como alcol para fregar e o butanol como base para perfumes e fixadores. Outros constitúen importantes condimentos e perfumes.